13.6.15

278.

Już nawet nie potrafię udawać, że wszystko jest ok. Wczorajsza ja ledwo przeżyła. Niemożliwy ucisk emocjonalny na klatkę piersiową i jedna osoba do pomocy.
Snuję się jak duch po domu, wychodzę poprzytulać kota i wracam. Ciągle zaspana, zmęczona, zniechęcona, nie do życia.
'Running from yourself, it will never change'
Chociaż, żeby były okazje, aby to zmienić, ale nie ma. Po prostu kurwa nie ma.
'Give us a little love, we never had enough.' 

3 komentarze:

  1. Spróbuj odetchnąć, znaleźć coś, co pozwoli Ci się wyrwać z objęć rutyny, tego zmęczenia i zniechęcenia.

    OdpowiedzUsuń
  2. Chciałabym, ale nawet nie wiem jak. Wiesz, nie mam ostatnimi czasy wielu znajomych, mieszkam na tak zwanym zadupiu i brak możliwości tu doskwiera.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Rozumiem, ale wiesz, to może być nawet spacer z muzyką, lub po prostu jakiś drobiazg, nawet, jeśli nikt nie będzie Ci towarzyszył. Może odrobina szaleństwa, coś, czego zawsze bałaś się zrobić. Coś, co pozwoli Ci przełamać pewien schemat.

      Usuń